گفتم كه بوى زلفت گمراه عالمم كرد؟

آخر عطر نامت كه در خانه مى پيچد
حواسم مى پرد لب بامِ پشت پنجره
و كبوتر مى شود

چه گيلاس ها كه مى خواستم بر لاله گوش هايت گوشواره كنم
و
پريدند

حالا من خُمار صد شبه دارم شراب خانه كجاست ؟

عطر نامت را قابِ ديوار مى كنم
عكست را مى خوابانم كنار نفس هايم

اما يادت الكل است
مرا مى بيند و هر دم زيادت مى كند دردم
و ميانه هاى درد مى پرد
به لبِ بامِ پشت پنجره
و
كبوتر مى شود

ديروز كلاغى كه معشوقه ى دختر همسايه بود
در چشم هايم نشست

بر بال هايش نوشته بود
مبر زموى سپيدم گمان به عمر دراز
جوان ز حادثه اى پير مى شود گاهى

معشوق ما عطر آشناى بوسه و اشك بود
اما امان از لحظه هايى كه دير مى شود گاهى
و
من دريافته ام كه زندگى
پنجره ايست براى انتظار كشيدنِ بى انتظار

آن گاه پرندگان از هر كجا كه رفته باز مى گردند
و
برايت شيراز مى آورند

شيراز تمام نمى شود
با خيال راحت غرقش شو و بخوان

سلام من به تو يار قديمى ...

چه آواز ها كه باهم نخوانديم و چه شيراز ها كه نرفتيم

راستى گفته بودم چو بيايى غم دل با تو بگويم؟

سجاد افشاريان

آخرين اسفند هزار و سيصد و دلتنگى و اندوه

حافظ ، سعدى ، سياوش راد ، اردلان سرفراز
#سجاد_افشاريان #شعر

🎼 : @ nargesjajarmi